Zilsiz/Dilsiz Okul ***

Konya İl Milli Eğitim Müdürü Sayın Seyit Ali Büyük'ün başlattığı proje ile 05.04.2019 tarihinden itibaren Konya'daki okullarda zilsiz okul projesi uygulamaya kondu. Bazı okullar projeyi hemen uyguladı. Bazıları kah çaldı kah çalmadı, bazıları zil yerine anons yolunu seçti, bazıları da zil sesini kıstı. 2018-2019 eğitim ve öğretim yılı bu şekilde tamamlandı.

2019-2020 öğretim yılına başlarken "Zilsiz okul projesi" kapsamında okullar, eğitim ve öğretimini zilsiz açtı. Proje ile öğrencilerin;

●zamanı daha dikkatli kullanmaları,

●sorumluluk bilinci kazanmaları,

●güven duygularını yükseltmeleri hedeflenmektedir. Ayrıca bu uygulama ile

●özellikle hastalar, yaşlılar ve çocuklar başta olmak üzere çevreye rahatsızlık vermeme amaçlanmaktadır.

Gül bahçesi dikensiz olmazsa zilsiz okul projesinin uygulanma aşamasında da birtakım zorluklar olacaktır. Her şeyden önce zile alışan bizler zillerin susmasına alışabilecek miyiz? Çünkü okul denince zil akla gelir. Zilsiz okul dilsiz okul demektir. İki taraflıdır zil. Hem üzer, hem de sevindirir. Çalan zil ders zili olunca of, yine mi ders dedirtir. Aynı zil teneffüs zili olunca oh, dünya varmış dedirtir. Hayat da böyle değil mi? Hep üzmez, hep sevindirmez. Bazen üzer, sonra sevindirir ya da tersi. Haydi buna alıştık diyelim. Öğrenciler nasıl alışacak buna? Malumunuz yeni neslin çoğu koluna saat takmıyor. Saat ihtiyacını cep telefonuna bakarak gideriyor. Okullarda öğrencinin cep telefonu kullanması veya açması yasak olunca ve de giriş ve çıkış zilleri de çalmayacaksa, okul yönetimleri de her yere saat asamayacağına göre özellikle öğrencinin derse girişi bir mesele olacak. Buyurun size işte bir cenaze! Kim kaldıracak bu cenazeyi? Nöbetçi öğretmenler sağ olsun! Okulun bahçesi büyükse, bahçe bir baştan bir başa oyuna dalmış öğrenci ile dolmuş ise nöbetçi öğretmen “Haydi çocuklar, ders zamanı” sesini öğrenciye duyursun da göreyim. Bu uygulama ile okullara zil satışları bıçak gibi kesilse de öyle zannediyorum, düdük satışlarında bir patlama olur. Çünkü sesini duyurabilmek için her bir öğretmen düdük almak zorunda kalır.

Nöbetinde öğrencileri derse zamanında göndermek için düdük öttüren öğretmenleri bir tehlike daha bekleyebilir. Çevreye duyarlılık amacıyla kaldırılan zilin yerine alternatif olarak kullanılacak düdüğün sesinden mahalleli rahatsız olur da, bu durumu Sayın Milli Eğitim Müdürüne “Sayın müdürüm! Zil belli aralıklarla bir defa çalıyordu. Alışmıştık. Bu düdükler bir teneffüste çok ötüyor. Bunlar da bizi rahatsız ediyor, o zaman biz ne anladık bu işten” derlerse öyle zannediyorum zilsiz okul projesinden sonra düdüksüz okul projesi de yolda demektir.

Düdük alıp öttürmek istemeyen öğretmen “Ben ne yapacağım, sesimi nasıl duyuracağım, zil çaldı mı diyen öğrencilerin her birine nasıl cevap yetiştireceğim” diyen öğretmen olursa ona ancak ya sabır tavsiyesinde bulunabilirim. Yok şayet sabredemezse oturup ağlayacak. Çünkü bu durumda başka çıkar yol görünmüyor. Hem ağlamak insanın içini rahatlatır.

Neyse işin yarı şaka, yarı ciddi meselesi bir tarafa…Eğitim ve öğretimin öncelikli sorunu olmasa da zilsiz okul projesi güzel, projeyle hedeflenen öğrenciye sorumluluk bilinci kazandırmak ve gürültü kirliliğine karşı duyarlılık göstermek de bir o kadar güzel. Projeden kastedilen hedeflere ulaşılırsa daha bir güzel olur. Niyet hayır görünüyor, akıbeti de hayır olur inşallah. Umarım ince düşünülmüş ve bir duyarlılığı gösteren bu proje ölü doğmaz, maksat hasıl olur… Milli Eğitimin çevreye gösterdiği bu duyarlılığı öyle zannediyorum, çevre de milli eğitimin okullarına gösterir.

***10/09/2019 tarihinde Barbaros ULU adıyla Pusula Haber gazetesinde yayımlanmıştır.