Göçebelikten Yerleşik Hayata

Bakmayın gelişmekte olan ülkeler arasında sayıldığımıza. Bu, bizim gibi ülkelerin ağzına çalınmış bir parmak baldan ibarettir, bir züğürt tesellisidir. Bal gibi gelişmemiş ve gelişme gibi misyonu olmayan bir ülkeyiz. 

Geri kalmışlığımızın göstergesi, göçebe hayatından daha yerleşik hayata geçemeyişimizdir. Her depremde binalarımızın yıkılması da geri kalmışlığımızın bir göstergesidir.

Ömrümüz bir oradan bir bu tarafa göçebe yaşamışız. 

Herkes yerleşik hayata geçip gidecek yer kalmayınca biz de zorunlu olarak yerleşik hayata geçmişiz. 

Yerleşik hayata geçmişiz ama doğayı tanımadan, doğanın acımasızlığını hesaba katmadan, doğanın kurallarına uymadan yerleşmişiz. Doğaya uyumu değil, doğaya rağmen bir yerleşik hayatı hayat felsefesi haline getirmişiz.

Öyle yerleşim yerlerini mesken edinmişiz ki oturduğumuz yerin zemini nasıl, bu zemine bina yapılır mı, bu zemin bu binayı taşır mı, bu zemini nasıl bir bina taşır, binanın ayakta durmasının şartları nelerdir dememişiz. Çünkü düşünme, bunun üzerine kafa yorma bize göre değil. Hoş, buraya yerleşilmez diyen olsa da kulak vermeyiz. Hem başına buyruğuz hem de yeter ki başımızı sokacak bir evimiz olsun. Çünkü “kurban olduğum Allah’ımız bizi korur” düşüncesi içimize işlemiş. Sonra “ölüme çare mi var? Nasılsa ölecek değil miyiz?” Bu mantalite ile rastgele yayılıyoruz.

Yerleşik hayatla birlikte kurduğumuz devlet de bize bu konuda yol göstermemiş. Daha doğrusu yol gösteremez. Çünkü devlet dediğimiz biziz. İçimizden seçtiklerimiz yönetiyor. Biz nasıl göçebelikten kurtulup yerleşik hayata geçememişsek, devleti yönetenler de göçebe kültürüne sahip.

Vatandaş rastgele bina yapar, devlet sonradan bunu üç kuruş paraya afla resmiyete dönüştürür. Zemini sert yerleri imara açmaz, nerede zemini yumuşak bir yer varsa, inadına oraları imara açar. Çünkü rant var buralarda. Vatandaş da rant peşinde, devlet de. Hele bir deprem uzmanı uyarmışsa, orayı imara açmak izzeti nefis meselesi yapılır.

Deprem uzmanlarına kulak vermeyiz. Dedikleri bir kulağından girip, diğerinden çıkan, ders dinlemeyen ve ders almayan yaramaz ve tembel öğrenciler gibiyiz. Çünkü bizim için tedbir değil, takdir önemli. Atın ölümü arpadan olsun sonra. Tedbir tedbir nereye kadar? Biz bu dünyaya tedbir almak için mi geldik? Üç günlük fani dünya için rahatımızdan ödün vermek de neyin nesi?

Yeniden göçebe devlet anlayışımıza gelirsek, ülke yönetimine gelen gelmiş geçmiş hiçbir hükümet uzun soluklu çözüm için çalışmaz. Çünkü bilir ki kalıcı değil. İktidarda kaldığı sürede bir şeyler yapıp seçime gitmeden bunu göstermesi ve bunu ben yaptım ben demesi lazım.

Milletiyle beraber göçebe hayatı yaşayan devletin işleyen ve oturmuş bir kültürü olmaz. Devlet yönetimi bile kişiden kişiye değişir.

Sonuç olarak bir doğa olayı olan depremler bu ülkeyi belirli periyotla vurur. Her vuruş boş geçmez. Yaptığımız o güzel cilalı evleri başımıza göçürür. Hepsinde de nicelerimizi kurban veririz. Ders alıyor muyuz? Asla. Zira ders bizim işimiz değil. Ölürüz ama bu davadan vazgeçmeyiz. Depremin yıkıp geçtiği yerlere yeni evler yapıp yeni depremler beklemeye koyuluruz. Çünkü alın yazımızda ne varsa onu göreceğiz. Zaten göçebe hayatından yerleşik hayata geçsek de bu hayat da geçici değil mi? Hasılı göçebelikten göçüp gideceğiz.