Böyle Ev Sahibi Herkes Başına...

-Hiç kirada oturdun mu?
-13 yıl.
-Kaç ev değiştirdin?
-6 defa.
-Ev sahipleri mi çıkardı?
-Hayır. 
-Sebep?
- 3 il gezdim. İlk kiraladığım evleri ilk bir yılın sonunda genelde küçük geldiği için değiştirdim.
-Ev sahiplerinden çok çektin mi?
-Hayır hiç birinden çekmedim. Hepsi iyilerdi Allah razı olsun. Neden sordun?
-Genelde kiracılar ev sahiplerinden, ev sahipleri de kiracılardan şikayetçi oluyor da onun için sordum.
-Allah herkese başını sokabileceği bir ev, ev sahiplerine iyi kiracı, kiracılara da iyi ev sahibi versin. Hele Adana'da bir ev sahibim vardı. İyi demek eksik kalır. İyinin iyisi.
-Sana ne yaptı ya da yapmadı da iyi diyorsun?
-Adana'da kiralar yıllık ve peşin biliyorsun. Bana, "Benim evdeki kiracının tayini çıktı, ev boşaldı, sen otur" dedi. "Evin mevkisi, konumu itibariyle tam bana göre. Ama hocam biraz hukukumuz var. Alavere yapınca insanlar genelde bozuşuyorlar. Ben tutmayayım" dedim. "İşimizi sağlam yaparsak niye bozuşalım" dedi. "Bana kirayı aylık ver ve çıkan kiracının bedelinden öde. Bir yıl sonra da kirayı sen belirleyeceksin." Dedi. Tutmaya karar verince bir kontrat getirdi. Kuralları yazdı. Birlikte imzaladık. Ardından bir de tahliye formu çıkardı. Onu da imzaladık. Kontrat neyse de daha oturmadan tahliye kağıdını görünce biraz şaşırmıştım. Ama en doğrusu da buydu. Her ay kirayı verdiğimde de hep utana sıkıla aldı. Almamak için  her yolu denedi.
-Niye ki?
-"Hocam bu ay odun-kömür ayı. Kira kalsın" derdi. Eylül ayı gelir. "Hocam bu ay okullar açılacak çocukların kitap-defterini al, dursun" derdi.
-Eee, kira vermez miydin?
-Zorla verirdim. Diğer aylar için  söyleyeceği hiç bir şey bulamazsa, " hocam bu böyle olmaz, sana bir ev almak lazım" der. Utana sıkıla kirayı alırdı.
-Yav böyle ev sahibi olur mu?
-İnan böyleydi. Hatta benden aldığını eve harcamak için uğraşırdı. " Hocam, Konya'ya tayin istemeyeceksen güneş enerjisi taktırayım" derdi.
-Sen ne dedin ya?
-Ben de "Hocam ben tayinciyim. Konya'ya gidemediğim için Adana'ya geldim. Fırsatını bulduğum zaman gideceğim, enerji falan kalsın" derdim. 2,5 yıl evinde oturdum. Ama çivi bile çakmadım duvarlarına. 
         Konya'ya tayinim çıktı. Dostlarımdan borçlanarak bir de ev sahibi olmuştum.  Son kirayı vermek için gittim yanına. Kirayı verdim, vedalaştım. Ev aldığıma da çok sevindi. Ayrıldıktan 10 dakika sonra aradı. Verdiğim kiranın üzerine bir miktar daha para koyarak "borçlarını ödemede yardımcı olsun. Çam sakızı, çoban armağanı" dedi. Olmaz dedimse de ısrarı karşısında almak zorunda kaldım. Bir kaç ay sonra da verdiği miktarı hesabına yatırdım. 
-Gerçekten iyi bir ev sahibi imiş. Bir daha görüştünüz mü hiç.
-Görüştük elbet. Çocuğum Ankara'da bir okul kazandığı zaman bir yıl boyunca oğlu, burs verdi.
-Durumu iyiydi o zaman. 
-Çok da iyi değildi. Tek maaşlı biri. 
-Ne iş yapardı ev sahibin?
-Öğretmendi.
-Valla, helal olsun. Bu devirde böyleleri de var demek ki.
-Peki sen ona hiç iyilik yaptın mı?
-Çam sakızı çoban armağanı. Bazı iyiliklere sebep oldum.
-Allah senin ev sahibinden razı olsun. Herkesi iyilerle karşılaştırsın. İyi kiracı, iyi ev sahipleri versin.
-Amin.... 
Ramazan YÜCE  02/12/2015

Kamu Malı: Yetim Malı

Dışarıya çıkıp otobüs duraklarına, elektrik trafolarına, su depolarına, okul duvar ve sıralarına bir göz attığımız zaman karalanmadık yer göremezsiniz. Tuvaletleri saymıyorum bile. Çoğu yazılar ise bir başka yerde konuşulurken insanın yüzünün kızaracağı cinsten.

Herhangi bir eve ve iş yerine  ziyaret için gittiğimde her yeri pırıl pırıl görüyorum. Duvarlarda, masa ve sehpalarda herhangi bir karalama ve çizik göremedim. Dışarıda sahipsiz alanlardaki karalama ve kirletmeyi, zarar vermeyi insanımızın evinde de görsem eyvallah, bu bizim kültürümüz diyeceğim. Başkasının malına, eşyasına, özellikle devletin malı ve malzemesinin hor kullanıldığına şahit oluyorum. Bu kişilik bozukluğunun tıpta adı var mı bilmiyorum. Bildiğim bir şey var, böylesi insanlarla aynı ülkenin havasını teneffüs etmek bile bana zül geliyor. Hepimiz şunu bilmeliyiz ki, devlet malı, kamu malıdır. Yetim malıdır. Vatandaşa hizmet olarak yapılan her şeyde 74 milyonun hukuku vardır. Ar damarı çatlamış bu tipler ileride helallaşmak isterlerse 74 milyona nasıl ulaşacaklar merak ediyorum. Hoş onların özür dileme gibi bir niyetleri de yok. Çünkü  suçlu olduklarını da kabul etmiyorlar zaten.

Birkaç yıl önce sınav için gözde bir okulda görev aldım. Görevli olduğum sınıfa girdiğim zaman duvarlara sınıfın öğrencileri isimlerini yazmışlar altına da bizi unutmayın ilave etmişler.

Herhangi bir okula gidelim, o değilden sıralara bir bakalım. Karalanmadık,  yontulmadık sıra göremezsiniz. Güya eğitim yuvası. Bunu yapanlar vatan hainliğiyle eş değer bir iş yapıyorlar. İleride ülkeyi yakıp yıktıklarında hiç kimse nasıl oldu demesin. Kendi malına çizik atmayan nesil, iş; okulun, devletin malı olunca horca kullanabiliyor.

Biz bırakalım öğretimi de önce bu nesle insanlığı öğretelim. Devlet malına, başkasının malına zarar vermemeyi öğretelim. Bu şekil yetişenler TEOG’da, YGS’de en yüksek puanı alsalar ne olur, adam olamadıktan sonra.

Bir Çin atasözü vardır: “Önce ahlaklı ol, daha sonra bilgili” diye. Eskiden bizde de böyleydi. Öğretmenliğimin ilk yıllarında dersleri zayıf olan veli, toplantıya geldiği zaman utana sıkıla, “Efendim dersi zayıf ama, gerçekten çok beyefendi çocuğunuz var” dediğimde velinin yüzü güler. “ Hocam varsın efendi olsun, önemli olan bu” derdi.  Şimdilerde bizler, “Önce bilgi sonra ahlak” noktasına geldik. Tüm hedefimizi çocuğumuzun bilgiyle donatılıp en iyi yere gitmesine odaklanmak oldu.

Bence canavarlaşıyoruz, robotlaşıyoruz. Memlekete hizmet etmek artık ilk 10 önceliğimize girmiyor. Kur’an Cum’a süresi 5.ayette; “Tevrat'la yükümlü tutulup da onunla amel etmeyenlerin durumu, ciltlerce kitap taşıyan merkebin durumu gibidir.” der. Bilgiyle donatılmış fakat yaşamayan İsrailoğullarını Allah, kitap yüklü merkebe benzetir. Sakın ola ki merkebe benzetilenler İsrailoğulları diye düşünüp üzerimize almamazlık etmeyelim. Yazı yazanlar, yontanlar ve karalayanlar 12-18 yaş arası daha çocuk diyebileceğimiz yaşta çocuklarımız. Bunlar yarın büyüyecekler. Karalama ve yontma da tatmin etmeyecek kendilerini; araba yakacaklar, bankamatiğe bomba koyacaklar, özel ve kamuya ait işyerlerine zarar verecekler, çöp bidonunu yakacaklar. Çünkü doyumsuzluğun sınırı yoktur. Bunlar macera peşindeler. Sonunda da canlı bomba, intihar komandosu olur çıkar. Abarttığımı düşünebilirsiniz. Haklısınız hepsi böyle olmaz. Bir tanesi böyle olsa zaten Türkiye’nin altını üstüne getirir. Aslında bu konuda sadece çocuklarımız suçlu değil. Büyüklerin de payı var diye düşünüyorum. Örnek mi istersiniz. Buyurun:

2009 yılında bir lisede görev yaparken okula gelen yeni sıralarla birlikte eski sıraları da zımparalatıp vernik yaptırdım. Hurda diyebileceğimiz sıralar yepyeni olmuştu. Derslik sistemine geçtik. Öğrencilere “Oturduğunuz sıralarda herhangi bir karalama görmeyeceğim, karalayan maddi bedelini ödeyecektir” dedim. Bir öğrencimiz sırasına ismini yazmış, tespit ettik. Öğrenci yaptığını itiraf etti. Öğrenciye “50.00 TL. getir” dedim. Bir hafta sonra öğrencinin babası geldi. “Dün okula geldim. Okul kapalıydı. Niye yoktunuz” dedi. “Amca dün pazardı biliyorsun. Pazar günleri okul açık olmaz” dedim. “ Çocuğumun naklini falan ilçeye alacağım” dedi. “Tamam naklini vereceğim, sebebi nedir? Bir de çocuğunuz sıra karalamaktan okula 50 lira getirecekti. Haberin var mı?” dedim. “Var. Siz benim çocuğumu jurnalleyene ceza vermiyorsunuz. Benim çocuğa ceza veriyorsunuz, bu yüzden çocuğumu alacağım” dedi. Diyeceğim çocuğunun naklini aldı gitti. Olayı yorumsuz bir şekilde insaflarınıza havale ediyorum. Şimdi burada çocuk mu suçlu, çocuğunu koruyan baba mı? Çocuğum yanlış yapmış dese gerçekten gam yemeyecektim. Niyetim para cezasından ziyade okul eşyasını temiz kullanma ve hor kullanmama sorumluluğunu vermek, okul eşyasını kendi evimizin eşyası olarak kabul edilmesi bilincini yerleştirmekti.

Milletçe kamu malını kendi malımız gibi koruyup kollayacağımız günler inşallah yakın olur. Kim bilir? 02/12/2015

Milli Meselemiz: Eğitim

Devlet-millet, anne-babalar, eğitimciler geçmişte olmadığı kadar öğretime önem verdiğimiz bir süreci yaşıyoruz. Bu kadar bileşenlerin istediği verimli bir eğitim ve öğretim maalesef ortaya çıkmamaktadır. 

            

Bir yerde başarı-başarısızlık varsa suçu tek tarafa yıkmaktan ziyade eğitim ve öğretimin içinde ve dışında tüm paydaşların az veya çok bir etkisi/katkısı vardır. Başarının sahibi çoktur. Fakat başarısızlığın sahipleneni maalesef yoktur. Toplum olarak başarısızlığa kılıf bulmada, gerekçe hazırlamada ve suçlu bulmada yine üstümüze yoktur. Bu konuda hiçbir millet elimize su dökemez. Mazeret bulma sadece o an için egomuzu tatmin etmeye yöneliktir. Başkasını ikna ettik derken aslında kendimizi kandırıyoruz. Yukarıdan aşağıya bir suçlama, aşağıdan yukarıya bir suçlamadır gidiyor maalesef. Keşke suçlamayla birlikte başarı gelseydi gam yemezdim gerçekten. Suçladığımız insanların onurlarıyla oynarız. Onuru incinen insandan hiçbir zaman verim beklenemez. Suçlanan insan hata üstüne hata yapmaya başlar.    

        

Toplumda yine bir furyadır gidiyor. Herkes bulunduğu yerde kendisini bulunmaz Hint kumaşı sanıyor. Kendisini vazgeçilmez görüyor. Hep başka meslek erbabını kötülüyor. Konuşmaya başlarken “Ne iş yapıyor ki” diye. Ne demek istediğimi şu diyalog daha iyi anlatır sanırım: -Ne iş yapıyorsun? -Öğretmenim. -Siz ne iş yaparsınız. -Pazarcıyım. Hiç sevmem öğretmenleri. -Niçin? -Bir de polisleri. -Niye ki? -Ne yapıyorlar ki?! Görüldüğü gibi bir pazarcı “ne iş yapıyorlar” diye sevmediği iki meslek grubunu aynı anda sayıyor. Dinime küfreden bari Müslüman olsa. (Bu arada ben pazarcıları çok severim.)

 90’lı yıllarda Konya’nın bir ilçesinde Kaymakam okul müdürlerine bir toplantıda “Bu çocukları nasıl yetiştiriyorsunuz, şöyle kötüler, böyle kötüler, davranışları iyi değil. Ben olsam şöyle yaparım, siz eğitimciler tam olarak görevinizi yapmıyorsunuz,”sadedinde bir konuşma yapar. Gel zaman git zaman bir genel lisenin, İngilizce öğretmenine ihtiyacı olur. Lise müdürü Kaymakam’a giderek “Kaymakamım! İngilizce'm iyi, ihtiyaç olursa girerim demiştiniz. Bizim okulda İngilizce derslerine girer misiniz?" Kaymakam kabul eder, heyecanla derse girer girmez, sınıf "Hoşgeldiniz Keltoş Amca! "diyerek Kaymakamı karşılar. Kaymakam dersi güç bela bitirir. Okul müdürünün odasına gelerek “Bu çocuklar ne biçim çocuklar böyle yahu ” diye dert yanar.        

    

3 ay önce Bera Otelinde katıldığım bir istişare toplantısında yetkili ağızdan biri “öğretmen kalitesini nasıl artırabiliriz” diye bir soru sordu. Söz alarak kendisine şu cevabı verdim: ”Öğretmenler     kaliteli olmaya kaliteli. İş kalitenin ortaya çıkmasını      sağlamadadır. Bunun çözümü de eğitim ve öğretimde tam gün     eğitim yasasını       getirmektedir. Öğretmenler halen      doktorların “tam gün yasası “ çıkmadan önceki pozisyonunu yaşıyorlar. Tam gün yasası çıkmadan önce özellikle Devlet Hastanelerinden verim alınamıyordu. Doktorların çoğunun özel muayenehaneleri vardı. Hastanelerde yapılan muayenelere karşı hastalarımızda bir güvensizlik vardı. İlgi, alaka yoktu. Tabir yerindeyse hepimiz hastanelerden kaçıp  soluğu -parayı bastırarak- özel muayenelerde veya özel hastanelerde alıyorduk. Ne zaman ki “Tam Gün Yasası” çıktı. Özel muayeneler kapandı. Doktorlara 08.00—17.00 saatleri arasında hastanede bulunma zorunluluğu getirildi. Hastanelerimize kalite geldi. Doktorlara güven geldi. Akabinde ilgi, alaka  kendini gösterdi. Hastaneler aynı hastaneler, doktorlar aynı doktorlar. Bugün kimse özel hastane, özel muayene peşinde koşmuyor. Çünkü ihtiyaç olmaktan çıkarıldı. Bunun için eğitimcilere de “Tam Gün Eğitim Yasası” gelmelidir.” dedim.  

Öğretmenler fakültelerini bitirdikten sonra KPSS sınavına girerek arkadaşlarını geride bırakarak yüksek puanla atanan kişilerdir. Yetenekli olmaya yetenekliler. Bu kadar yetenekli insanın bulunduğu yerde beklenen kalitenin ortaya çıkmamasının nedeni mutlaka araştırılmalıdır. Her şeyden önce toplum olarak öğretmenlere bakış açımızı değiştirmemiz gerekmektedir. İki söz vardır “ Marifet iltifata tabidir”, ”Müşterisiz met’a zayidir” şeklinde. Şu bilinmeli ki herkes beklediğinin karşılığını alır. Verdiğimiz değer kadar değer görürüz. KPSS sınavında atanacak kadar puan almayan nice eğitimci geçmişte dershanelerde, özel okullarda çalışarak başarı göstermişlerdir. KPSS’de iyi puan alıp atanan öğretmenler niçin başarı gösteremiyor? Burada Rahmetli Recep YAZICIOĞLU’nun anlattığı bir fıkrayı aktarmak istiyorum. Efsane Vali Konya’da özel bir holdingin gecesine konuşmacı olarak çağrılmıştı. Sunucu Ümit AKTAN, ”Değerli devlet adamı ve siyasetçi olan Recep YAZICIOĞLU’nu konuşmasını yapmak üzere kürsüye davet ediyorum” diye kürsüye çağırdı.. Vali kürsüye gelerek mikrofonu eline aldı. ”Öncelikle ben siyasetçi değilim. Devlet adamıyım. Devlet adamını da ben size bir fıkra ile anlatayım: Günde 40 Kg süt veren bir ineğe devlet, ’ biz seni devlet üretim çiftliğine alalım. İyi süt veriyorsun’ demiş. Devlet üretim çiftliğine geçen inek günde 4 Kg süt vermeye başlamış. Yetkililer, ’İnek ne oldu sana. 40 kilo sütten 4 kiloya düştün’ deyince inek, ’Ben kadrolu oldum artık’ demiş. Bu anekdotu anlatınca sakın ola ki kastım sadece öğretmenler değildir. İş garantisi olan, devlete sırtını dayadığı zaman işini yapsa da yapmasa da kadrolu olmaya devam eden tüm kamuda çalışanlar akla gelir. İşini yapan tüm devlet görevlilerini tenzih ederim. İstisnalar kaideyi bozmaz. Sepetteki çürükler iyilere sirayet edip diğer sağlamları da hastalandırıyorsa devlette çalışan çürüklerdeki iş garantisi olduğu müddetçe çürüklük diğerlerine de geçecektir. Ahiretin olacağına inanan insanlar olarak biz ne yaparsak yapalım Allah Teala bize Cennet garantisi verse  hangimiz işimizi düzgün yaparız?     

     

Veliler  açısından olaya bakarsak hangimiz okullardan bir verim bekliyoruz. Çocuğumuzda hafif bir ışık görmüşsek son sınıfta paraya kıyıp özel okulların, temel liselerin yolunu tutmuyor muyuz?            Öğrenciler açısından olaya bakarsak, hangimiz okullarda ders yapılmasını istiyoruz? Bir çok öğrenci tarafından en iyi öğretmen dersini ders dışı işlerle geçiren, fazla sıkmayan öğretmen değil midir? Öğretmen bir derste askerlik anılarını anlatsa, ders boyunca maç kritiği yapsa, ders boyunca espri yapsa kaç öğrenci “hocam derse ne zaman geçeceğiz” der. Ama aynı öğrenci dershane, etüt merkezi, kurs vb yerlerde aynı tip öğretmenle karşılaşsa “hocam niye ders işlemiyoruz, biz boşu boşuna niye para veriyoruz” demez mi? Milli Eğitimde çalışan bir çok öğretmen bir çok öğrencisinden  “hocam yav, ders işlemesek” dediğini duymuştur. Mevzuatta, ders saatlerinde ,programda sık sık değişikliklerin yapılması da ayrı bir sorun olarak düşünülebilir.   

     

Verilen örneklerden anlaşılacağı gibi  velisinden, öğrencisine, öğretmeninden idarecisine, milli eğitimden iç ve dış paydaşlara varıncaya kadar başarısızlıkta az veya çok payımız vardır. Amacım kimseyi suçlamak değildir. Örnek verirken de tüm öğretmenleri, tüm veli ve öğrencileri suçlama gibi niyetim asla yoktur. Ben bir durum tespiti yapmaya çalışıyorum.

Peki ne yapılmalı?

1.Milli Eğitim Bakanlığı açısından:

 a-Haftalık ders saatleri 25 saat olarak belirlenmelidir. Bazı dersler dönemlik olmalıdır.

 b-Ders çeşitleri azaltılmalıdır. Aynı branşın okutacağı dersler tek ders çatısı altında birleştirilmelidir. Çatı dersin içerisinde farklı ders ayrı bir ünite olarak yer almalıdır. (Örnek: Din Kültürü,Temel Dini Bilgiler ve Hz Muhammed’in Hayatı isimli dersler Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersinin içerisinde ünite olarak verilebilir.)

 c-Kazanım sayısı basitten zora, azdan çoğa doğru orantılı olmalıdır. Konular azaltılmalıdır.

 d-Öğretmenin toplum gözünde itibarını sarsacak söylemlerden yetkililer sakındırılmalı.

 e-Fiziki şartlar başta olmak üzere eğitim ve öğretim materyali imkanının olabileceği şekilde kampus okullar açılmalıdır.

 f-Ders  kitaplarını sahasında uzmanlaşmış, sahada çalışmış öğretmenler hazırlamalı, ya da bunlardan görüş alınmalı. Öğretmen kendi kitabını, materyalini zümre kararıyla kendisi seçebilmelidir. Ders kitapları maliyetine öğrenciye ücretiyle verilmelidir. Fakir, ihtiyaç sahibi öğrencilerin eğitim ve öğretim malzeme, materyal, giyim, kuşam ve ders kitabı devlet tarafından karşılanmalıdır.

 g-Her okulun mutlaka bir bütçesi olmalıdır. Hazırlanan bütçe Ağustos 15’den itibaren okulların hesabına düşmelidir.

 h-Öğretim programları hazırlanırken rehber öğretmen, psikolog, sosyolog ve sahada çalışan öğretmenlerden mutlaka görüş ve dönüt alınmalıdır.

2.Öğretmen Açısından:

a- Tam gün eğitim yasası getirilmelidir. Yöneticiler 08.00-17.00, öğretmenler 08.30-16.30 saatleri arasında okulda görevinin başında olmalıdır.              

b.Ek ders karşılığı derse girme kaldırılmalıdır.

c-Taban maaş belirlenmeli. Objektif kriterlerle ölçülebilir bir performans sistemiyle öğretmenin başarı durumuna göre maaşında artış yapılmalıdır.

d-İlk atamanın dışındaki her türlü nakiller başarı durumuna göre verilecek puanla olmalıdır.

e-İlk atamanın dışındaki her türlü nakil vb atamalar haziran ayında bir defa yapılmalıdır. Öğretmen görev yerine en geç temmuz 15’de başlamalıdır.

f-İlk atamalar ise Temmuz ayının son iş günü itibariyle yapılmalıdır. Ataması yapılan öğretmen ağustos 15’de görevine başlamalıdır.

g-Eş durumu, sağlık vb özürler dikkate alınarak yapılan atamalar sonucunda bir yerde göreve başlayan öğretmen 4 yıl aynı okulda görev yapmalıdır.

h-İstenen başarı durumunu yakalayamayan öğretmen ilk yılın sonunda bir başka okula görev yeri değiştirilmeli. İkinci yerinde de başarı kriterini yakalayamayan öğretmen hizmet içi eğitime alınmalı. Tekrar başarı gelmediği takdirde bir alt birimde görev verilmelidir. (İstenen başarı gelmediği takdirde maaşında artış yapılmayabilir.)

I-Öğretmenin yaz tatili 1,5 ay ile sınırlandırılmalı. 1 temmuz ile 15 ağustos  arası olmalıdır.

i-Ağustos’un 15’inde  görev yerinde olan öğretmen bir hafta önceki yılı değerlendirmeli. 2.haftada ise yeni öğretim yılının planlamasını yapmalıdır. Zümre, yıllık plan vb planlar bu hafta içerisinde hazırlanmalıdır. Ağustos 15’de öğretmenin gireceği ders yükü ve sınıflar belli olmalıdır.

j-Öğretmenin ölümcül hastalık dışında yapacağı devamsızlıktan dolayı maaşından her gün için 1/30 kesinti yapılmalıdır.

k-Devletin her sınıf seviyesinde belirlediği kazanımlara göre öğretmen ders materyalini kendisi seçmelidir.

l-Öğretmenin yapacağı planlama merkezi sistemin yapacağı sınava kadar olmalıdır. Sınav bitiminden diğer sınava kadar yeni planlama yapmalıdır.

m-Okul dersi dışında öğretmenin bir başka işle uğraşmasının önüne geçilmelidir. Öğretmen hafta sonu, hafta içi ders bitimi ders vermesi, dershane, etüt merkezlerinde çalışması, özel ders vermesi caydırıcı yaptırımlarla çözülmelidir.

n-Her bir öğretmenin okulda zümre yapabileceği, öğrencisine rehberlik yapabileceği ayrı bir odası olmalıdır.

o-Teori olarak verilen dersin mutlaka pratiğinin uygun ortamlarda yapılabilmesi için imkanların ortaya çıkarılması sağlanmalıdır.

ö-Öğretmenlik hedefinden uzak, heyecanı kalmamış öğretmenler eğitim dışında değerlendirilmelidir.

p-Öğretmen sınav yapmamalıdır. Merkezi sistem sınav sonuçlarına göre öğretmen değerlendirilmeye tabi tutulmalıdır.

3.Öğrenci açısından:

 a- İlkokul kısmında oyun ağırlıklı bir öğretim programı uygulanmalıdır.

 b-4 yıl boyunca okuma, yazma ve basit Matematik işlemi öğretilmelidir.

 c-Davranışa önem verilmelidir. Öğrenciye 4 yıl boyunca temizlik, giyim, kuşam, oturma, oynama, oyun kurma, liderlik özelliği, becerileri vb. yanında doğruluk, dürüstlük, paylaşma, birlikte oynama ve yaşama, yerlere kağıt atmama, devlet malına zarar vermeme vb özellikleri kazandırma esas olmalıdır.

 d-Öğrencileri daha ilk yılda ödev vererek başka sınıflarla yarıştırarak okumaya geçirmeye çalışan öğretmenler için mutlaka tedbir alınmalıdır.

 e-Kayıt alanına göre bir ortaokula kayıt olan  5.sınıf öğrencileri haziran ayının son haftası seviye belirleme sınavına alınarak her okulun her şubenin  dersler bazında puan/net ortalaması,taban puanı  belirlenmeli. O sınıfın dersine giren öğretmen sınıfın seviye ve hazır bulunuşluk durumuna göre hazırladığı yıllık/dönemlik plana göre çalışma planı yapmalı. Sene başında yapılan seviye belirleme sınavı temel olmak üzere  eğitim ve öğretimin içerisinde öğrenci 6 dersten merkezi sınava alınmalı. (kasım-ocak, nisan,-haziran ayları olmak üzere yılda 4 defa merkezi sınav yapılır. Yıl sonunda seviye tespit sınavına göre başarı çıtasını yükselten branş öğretmeninin maaşı yükseltilmelidir. Seviyesi aynı kalan dersin öğretmenine o okulda bir öğretim yılı daha şans verilmeli, maaşı aynı kalmalı, seviyeyi koruyamayan öğretmenin görev yeri bir başka okula değiştirilmeli. Sene başında 1, sene içerisinde her dönemde 2’şer defa olmak üzere yılda 4 defa yapılan sınav öğrencinin 4 yılının aritmetik ortalaması olmalı. Bu puan öğrencinin lise’ye yerleşmesi için temel alınmalı. Puan ortalamasına göre bir liseye kayıt yaptıran öğrenci sene başında yapılacak olan seviye belirleme sınavı ile okulun/sınıfın puan/net durumu tıpkı ortaokuldaki gibi yapılmalı. Merkezi olarak yapılan sınavların aritmetik ortalaması ile öğrencinin üniversite tercihi yapabilmesine imkan verilmeli.

 f-Teog sınavında sorumlu tutulan 6, YGS ve LYS’de sorumlu tutulan derslerin sınavları merkezi olarak yapılırken diğer geriye kalan dersler puanla değerlendirilmeyip başarılı/başarısız kriteri getirilmelidir.

 g-25 saati geçmeyecek şekilde hazırlanan haftalık ders programı günlük sabahleyin 5 saat işlenecek şekilde öğrenci 09.00-13.00 arası ders işlemeli. Diğer dersler öğleden sonra 14.00-16.00 saatleri arasında olmalıdır. Öğleden sonraki zaman diliminde öğrenciye ilave ders, etüt, etkinlik, ödev yapma/yaptırmanın yanında Resim, Müzik, Beden Eğitimi, Teknoloji Tasarım, Kur’an-ı Kerim vb dersler işlenmelidir.

 h-Ortaokuldan itibaren eğitimin her kademesinde kalma/eleme usulü mutlaka getirilmelidir. Kalan öğrencinin devlete maliyeti gibi rakamlar öne çıkarılmamalıdır. Kalan öğrenciyi cezalandırmadan ziyade geçen iyi öğrencileri kurtarmak gerekmektedir.

I- Ortaokulu bitiren öğrencilerden 5-8.sınıf ortalaması 50 puanın altında kalan öğrencilerin açık lisede okuma dışında  bir seçeneğinin olmaması.

i-Örgün eğitimde başarı kriterini yakalayamayan öğrencinin açık liseye kaydırılması.

j- Belirli bir sınıf  okunduktan sonra hedefi olmayan öğrencilerin öğrenim hayatına örgün eğitimin dışında açık lise, çıraklık eğitim vb. yerlerde devamının sağlanması.

 k-Okul dersinin dışında öğrencinin dershane, etüt, özel ders, takviye kurs vb yerlerde ilave ders almasının önüne geçilmesi.

4.Veli açısından:

 a-Veliler “Benim çocuğum aslında çok zeki, ama çalışmıyor”, “Okul iyi değil”, öğretmende iş yok” övünme/yerinmesinden vazgeçmelidir.

 b-Her veli çocuğunun kabiliyet ve yeteneğini öğrenmekle işe başlamalıdır.

 c-Okul/öğretmene güven duymalıdır.

 d-Çocuğunun takibini yapmalıdır.

 e- Çocuğuna karşı okul ve öğretmenin disiplinsizlik/ödev yapmama/dersin ahengini bozma konusunda okul paydaşlarıyla koordineli çalışmalı. Tedbir amaçlı yaptırımlarda veli okul/öğretmene destek vermeli.

 g-Davet edildiği zaman okula gelmeyen, toplantılara katılmayan velilere karşı maddi açıdan cezayı müeyyide uygulanmalı.

 h-Okul ve öğretmenin her istediği konuda okul idaresine destek olan  ve çocuğuna sahip çıkan veli okula ve öğretmene hesap sorabilmeli.

 Görüldüğü gibi MEB açısından, öğretmen açısından, Öğrenci ve veli açısından yapılması gerekenlerin bir kısmını yukarıda sıraladık. Getirilen önerilerde aksayan yönler olabileceği gibi pedagojik  olmayan öneriler de olabilir. Tartışmaya açık önerilerdir. Bu önerilerden daha farklı, güzel, orijinal öneriler de olabilir. Hepimizin ortak görüşü eğitimde sıkıntıların olduğudur. Amacımız kimseyi ya da belirli bir kesimi suçlamak değildir. İşin garibi Milli Eğitim’inden, okulundan, velisinden, öğretmenine ve öğrencisine kadar herkes eğitim konusunda samimi çaba içerisindedirler. Fakat bunca iyi niyetten iyi bir eğitim çıkmamaktadır.

 Tüm okulun iç ve dış  paydaşları olarak birbirimizi suçlamadan taşın altına elimizi koymalıyız. Hep beraber özgür akıl sahibi, öz güven sahibi, gelecekten umudunu kesmemiş nesiller yetiştirmek  ortak çabamız olmalıdır. 03/11/2015

Bu Dünyanın Ötesi de Var

Rabbim! Suçlu-suçsuz demeden terör yoluyla masum insanların canına kıyan insanlıktan hiç nasibini almamış kan içici vampir kulların bu ülke insanının yüzünü hiç güldürmedi.Hep bizi ağlattı.Gün geçmiyor ki cenazemiz olmasın.Bunlar ne dünya da ne de ukbâ da huzur bulmasın.Bu insan azmanları bir gün huzuruna çıkacak.Onlara hiç merhamet etme.Hiç bir insana göstermeyeceğin eza ve cefanı bunlardan esirgeme.Ateşin her türlüsünü tatsınlar.Ayrıca ahiret insanının gelip geçeceği yerde bu mahlukları bulundur.Gelen geçen yüzlerine tükürsün.

Bu millete de birlik,dirlik ve huzur ver.
Karanlık gecelerin nurlu sabahını gönder...Amin

Ortadoğu'da Fillerin Tepişmesi

(Satranç oyunu)

Satrancı iyi bilen bir taraftan oyun kurarken diğer taraftan da rakibinin oyunlarına karşı tedbir alır. Anlık plan yapmaz. Daima bir kaç hamle sonrasını planlar. Eğer bir kaç hamle sonrasının planını yapmaz ve rakibin hamlesine göre hamlelerini revize etmezse oyunu sürdürmesi ve oyunda kalması söz konusu olamaz. Sonunda hezimete uğrar ve mat olur. Hamle yapan gerisini muhkem etmezse çabuk dağılır, ne olduğunu, nasıl olduğunu bilemez.

Dış politika ve diplomasi de tıpkı satranç gibidir. Siyaset yapanlar, dış politikada söz sahibi olmak isteyenler ilmî siyasetin yanında mutlaka iyi bir satranç öğrenmelidir. Ayrıca konuşmasında hep diplomatik bir dil kullanmalıdır. İçimizden geldiği gibi konuşmamaktır. Amaca ve hedefe ulaşmak için gücü elde etmeden erken ötmemektir. Dişini göstermemektir. Köre kör dememektir. Sonuca giderken de rakiplerinin planından haberdar olmaktır.Satrançta yapacağın hamleyi rakibin hissettiği anda B planına, hatta C, D planlarına geçebilmektir. Yoksa haklı olduğun yolda hezimet kaçınılmaz olur. Fillerin ve atların tepişmesinde ise olan piyonlara olur maalesef. 12/10/2015

Tarih Tekerrürden İbarettir

II.Abdülhamid hükümdarlığı döneminde her kesim tarafından eleştirildi, suçlandı. Hürriyeti yok etmek ve istibdad ( baskı ) ile ülkeyi idare etmekle itham edilen II.Abdülhamid bütün kötülüklerin sorumlusu ilan edildi. Bunun da bir neticesi olarak birbirinden farklı kesimler ( Batıcı, Türkçü, İslamcı,Sosyalist,Müslim, gayrimüslim ) zaman içerisinde II.Abdülhamid’e ve onun yönetimine karşı birleştiler. Yurt dışına kaçan meşrutiyet yanlısı aydınlar Abdülhamid rejimine yönelik muhalefetlerini dışarıdan sürdürdüler.

II.Abdulhamit'e karşı çıkan,istibdatçı diyen,memnuniyetsiz ne kadar aydın varsa ha'l edildikten kısa bir zaman sonra ülkenin içine düştüğü durumu görünce pişmanlıklarını dile getirmişlerdir.

Hayatlarını Abdülhamit düşmanlığı üzerine idame ettirenler hep birlikte onu indirerek ülkeyi yok ettiler.Ama son pişmanlık fayda vermedi maalesef.

Tarih yine mi tekerrür ediyor ne?
13/10/2015

BİR KORE GAZİSİ

Otobüse bindim.Şoför mahallinin sağ en önünde bir kişilik boş yerin dışında boş yer yoktu.Arka tarafa ilerlemiş ayakta duran insanlar vardı.Bu koltuğa niye oturulmadı derken baktım ki,bizim gazi var diğer koltukta.Yüzü ise her zamanki gibi tebessümden uzak bir haldeydi. Anlaşılan kimse cesaret edip oturamamıştı yanına.Çünkü bizim gazi,ön koltuklara oturan kimseleri binince “kalk burası gazilerin yeri” diyerek kaldırırdı.Bana işaret ederek yanına oturmamı söyledi.Korkarak gittim yanına.
-Önüne gelen oturuyor ön koltuğa, kaldırıyorum ben de.Ben gaziyim.
-Ne gazisi?
-Kore
-Yaran varmıydı?
-İki yerden:Boynumdan ve kolumdan...Takım komutanıydım ben.
-Kaç tane gazi var Konya’da?
-25 tane, bir kısmı köylerde
-Tevellüt kaç?
-1340’lıyım.
-Dinç görünüyorsun maşaallah.Maaşın nasıl?
-Söylemeyeyim,nazar değersin.Şaşırırsın. İyi para alıyorum.Ama yine de söyleyeyim.4200 TL..Fakat şanssız birisiyim.
-Niye ki?
-Benimle beraber olanların ya hanımları öldü,ya da boşandılar ben hala tek hanımla yaşıyorum.
-Bunun neresi şanssızlık.Eşin hala yaşıyorsa ve boşanmamışsan daha iyi değil mi?Eşinizin sağlığı nasıl?
-O da 85 yaşında iyi olsa ne olacak,ben de 92 yaşındayım,heriflik kalmadı artık.
-Allah gecinden versin,huzur versin.
-Sen ne iş yapıyorsun?
-Öğretmenim.
-Ne öğretmeni?
-Din Kültürü
- Paşa’ya “dinsiz” derler.Bir gün yanımızdakine “paşa nerede “dedim.”Namaz kılıyor “ dediler.”Namaz kılar mı” dedim.”Hiç namazını geçirmez.Savaşta bile ima yoluyla namazını kılar sen ne diyorsun” dediler.
-Paşa kim?
-İsmet İnönü
-Savaşta Korelilere baktım,hepsi okur yazar,biz de ise okur yazar o kadar değil.Adamlar ilerledi gitti.Kız çocuğun varsa mutlaka okut.Ben ineceğim yere geldim,burada iniyorum.Sana iyi akşamlar.

Amca ile hasbihalim sona erdi.Amca göründüğü kadar da sert yapılı değilmiş.Hayatta hiç bir şey yaralanmanın ölmenin bedeli ve karşılığı olamaz.1950-1953 yılında yapılmış bir savaşta gazi olanlara 62 yıl geçmiş olmasına rağmen devlet bugün itibariyle 4200 TL para veriyor.Hayret ki hayret...Maaşını beğenen ender kişilerden birisini görmüştüm.Sosyal devlet bu olsa gerek.Darısı sosyal devletin tam ulaşmadığı alanlara olsun,devletimize de zeval vermesin. 13/10/2015