Bilim İnsanlarından Ne İstenir?

"TÜBİTAK'ta çalışan Yüzbaşı Yücel Kenter (32) ile mühendisler Ercan Kuruoğlu (31) ve Mustafa Aktekin'i (54) taşıyan minibüs, 14 Temmuz 2004 günü Çanakkale'de bir traktörle çarpıştı. Bu kazada üçü de vefat etti. Bu üç ismin üzerinde çalıştıkları projeye dair detaylar ulusal güvenlik gerekçesiyle tam olarak bilinmese de "kripto çözümleme sistem ve yazılımları" üzerine çalıştıkları; kazanın olduğu gün ise Çanakkale'de yeni geliştirilen bir askeri cihazı denemek üzere bulundukları ve dönüş yolunda oldukları söyleniyor".

"ASELSAN'ın milli tank projesinde görevli mühendis Hüseyin Başbilen, 5 Ağustos günü ortadan kayboldu. İki gün sonra ise evinden 50 kilometre uzakta aracının içinde ölü bulundu. Bilekleri ve boynu kesilmiş halde bulunan Başbilen'in ölümü kayıtlara 'intihar' olarak geçti".

17 Ocak 2007 tarihinde bir başka ASELSAN mühendisi olan 30 yaşındaki Halim Ünsem Ünal, aracında ölü bulundu. F-16 savaş uçaklarının modernizasyonu, komuta kontrol ve şifreleme sistemleri üzerine çalışan Ünsem'in, kafasına aldığı tek kurşun darbesiyle hayatını kaybettiği bilinirken onun ölümü de kayıtlara intihar olarak geçti.

"26 Ocak 2007'de bir diğer üzücü haber yine ASELSAN mühendisi olan Evrim Yançeken'den geliyor. ASELSAN'da mikrodalga ve sistem teknolojileri üzerine çalışan Yançeken'in 7. kattaki evinden atlayarak intihar ettiği; psikolojik sorunları olduğu iddia edildi.”

ASELSAN'ın en başarılı mühendislerinden Burhaneddin Volkan, 07 Ekim 2007 günü görev yaptığı Bando Okullar Komutanlığı’nda silahla intihar etti. Volkan, Komuta Kontrol ve Haberleşme Yazılım Mühendisliği'nin Uçak Komuta Kontrol Merkezi bölümünde çalışıyordu".

“2007'de tüm diğer acı haberlerin yanında, Türkiye çok değerli 6 bilim insanını bir uçak kazasında kaybetti; 30 Kasım 2007 günü İstanbul-Isparta seferini gerçekleştiren bir Atlas Jet uçağı, inişe geçtikten sonra düştü. Uçağın içerisinde 7 mürettebat ile birlikte 57 kişi vardı. Bu 57 kişi arasında Boğaziçi Üniversitesi öğretim görevlisi ve dünyaca ünlü parçacık fizikçimiz Prof. Dr. Engin Arık, araştırma görevlisi Özgen Berkol Doğan, Prof. Dr. Şenel Fatma Boydağ, Doç. Dr. İskender Hikmet ve araştırma görevlisi Mustafa Fidan ile yüksek lisans öğrencisi Engin Abat yer alıyordu. Türkiye’de kurulması için çalışılan Türk Hızlandırıcı Merkezi projesi üzerine çalışıyorlardı.”

Başarılı bir ODTÜ mezunu elektrik-elektronik mühendisi olan ve ASELSAN'da bir milli savunma projesinde ve Leopard tankların yazılımları üzerine çalışan Oluk'un, askerde iken 'trafo tamiri yaparken' elektrik çarpması sonucu 10 Mayıs 2008 tarihinde hayatını kaybettiği söyleniyor. Ailesi ölümün sıradan bir kaza olmadığını düşündüklerini söylerken ölüm raporlara kaza olarak geçti”.

"Hakan Öksüz 15 yıl boyunca ASELSAN'da görev yapmış; pek çok önemli projede yer almış bir mühendisti. Güncel olarak ise mikro elektronik güdüm ve elektro-optik grubu projelerinde çalışıyordu. 25 Ocak 2013 tarihinde ASELSAN'da çalıştığı tesise uğrayıp kısa süre kaldıktan sonra çıktı. Ardından bir kaza geçirerek hayatını kaybetti".

"F-16 savaş uçakları, İHA, tank ve savaş silahları gibi milli projelerde görev yapan ve manyetik alan projelerinde çalışan bir diğer ASELSAN mühendisi olan Erdem Uğur, 16 Ocak 2015 tarihinde Ankara'daki evinde ölü bulundu. Genç mühendisin ölümü kayıtlara gaz zehirlenmesi olarak geçti".

“ASELSAN'da yerli savunma sistemleri üzerinde çalışan elektronik yüksek mühendisi Kerem Parıldar, 21 Kasım 2017 tarihinde evinden 15 kilometre uzaklıkta bir binanın 14. katından atlayarak intihar etti. Olayın ardından şüpheli bulunan durum soruşturulmaya başlandı ancak olay kayıtlara intihar olarak geçti”.

Bilim insanlarımıza dair ölümü kaza, intihar ve şüpheli olarak yer verdiğim bu bilgileri https://www.webtekno.com/turk-bilim-insanlari-supheli-olumler-h133097.html adresinden alıntı yaptım. 

Kanser üzerine araştırmalar yapan, ‘Yüzde 75 çözüm buldum’, ‘Ömrüm yeterse tüm kanser türlerini tek kalemde bitireceğim’ açıklamasıyla bilinen emekli doktor Mustafa Savan Günay 16 Haziran 2025 günü Eskişehir’deki evinde ölü bulundu. Hastanede yapılan otopside ölümü şüpheli görüldü.

Bilim insanlarına dair yer vermek istediğim son haber, İsrail’in İranlı 14 bilim insanını suikastla öldürmesi hala sıcaklığını koruyor. 

Bilim insanlarının şüpheli, suikast, kaza vb. yollarla kaldırılması verdiğim örneklerden ibaret değil. Yaz yaz bitmez.

Anlamadığım, düşünüp kafa yormaktan ve yeni bir şey ortaya koymaktan başka bir suçu olmayan bilim insanları, bir şekilde ortadan niçin kaldırılır niçin hayatlarına son verilir niçin onlardan herkes gibi yaşamak esirgenir? Ömrünü laboratuvarda geçiren, ülkesine ve insanlığa hizmet olan bu insanların kaderi, ölüm ve öldürülme olmamalı. Eğer bir kavgamız varsa bunun yolu, bilim insanlarını ortadan kaldırmak değil, bilakis onları yaşatmak olmalı. Maalesef biz onlara nefes almayı bile çok görüyoruz.

Tüm bu verdiğim örneklerden benim anladığım, dünyaya yön veren üç beş çakal; sermaye, para, mal, enerji vb. şeyleri tekellerinde bulundurduğu gibi bilim, ilim, teknoloji ve icat da bizim tekelimizde olsun istiyor. Birileri tekerlerini çomak sokunca de bedelini bedenleriyle ödetiyorlar. Yuh olsun sizin insanlığınıza!

Sıra Bizde mi?

İsrail için potansiyel tehlike olan ülkeler; Mısır, Suriye, Lübnan, Libya ve İran idi. Geçmiş zaman kipi kullandım. Çünkü bir zamanlar böyle idi.

Bu potansiyel tehlike bertaraf edilmeliydi.

Haritalar değişmeliydi.

Bölgedeki ülkeler kendi iç sorunlarıyla uğraşmalıydı.

Dünya için değer ifade eden petrol ve doğal gaz yatakları, sevk ve idaresi kontrol altına alınmalıydı. Daha doğrusu petrole çökülmeliydi.

İç kargaşa çıkarılmalıydı.

Yönetimler değişmeliydi.

Bölgede bir istikrarsızlık hakim olmalıydı.

Bunun için Büyük Ortadoğu Projesi (BOP) devreye sokuldu.

Önce Irak yerle bir edildi. ABD tarafından işgal edildi. Saddam'ın güçlü ordusu, devlet başkanlarını korumak için kılını kıpırdatmadı. Ülkeyi işgalden kurtarmak için tek kurşun atmadı. Bugün Irak fiili olarak ikiye bölünmüş durumda ve etkisiz bir devlet. Değil İsrail'e potansiyel tehlike olmak. Kendini koruyacak gücü yok.

Arap Baharı ile birlikte Mısır'a operasyon yapıldı. Mısır eski gücünden ve İsrail'e potansiyel tehlike olmaktan uzaklaşsa da bir darbe ile belli ki ülkesini bölünmekten kurtardı.

Libya diye bir devlet kalmadı dense yeridir. Haberlerde bile yer almıyor. İkiye mi bölündü, üçe mi bilmiyoruz. Ülkenin istikrara kavuşması zor görünüyor. Kendi içişleriyle uğraşmaktan dışarıya zamanları kalmıyor. Kaddafi'yi ve ülkeyi bölünmekten kurtarmak için Libya ordusu da kılını kıpırdatmadı.

Sıra Suriye'ye geldi. İç karışıklığı birden bitirmediler. 2011'de başlayan iç karışıklık 2024'e kadar sürdü, daha doğrusu sürdürüldü. Ne zamanki Suriye'ye ne yapacaklarını aralarında anlaştılar. Rusya ve İran destekli Esed yönetiminin ipi çekildi. Önce Rusya ve İran'a desteğinizi çekin dendi. Esed'in güçlü ordusu da ülkelerini savunmak için Irak ordusu gibi tek kurşun atmadı. Suriye'de Esed sonrası geçici bir hükümet kurulsa da Suriye'nin ülkesinin yeniden imar etmesi ve istikrara kavuşması da çok zor.

BOP'çular Irak, Mısır ve Libya ile yetinmediler. Çünkü yapacak daha çok işleri vardı. Adım adım hedeflerine ulaşmaları gerekiyordu. Bunun için birileri sularını bulandırmalıydı.

Suriye'de son noktayı koymadan önce imdada 7 Ekim Hamas saldırısı yetişti. İsrail sen misin bana saldıran dedi. Gazze'yi yerle bir etti. Hamas hareket edemez noktaya getirilince, İsrail Gazze nasılsa garanti deyip Hamas'a destek veren Lübnan Hizbullah'ına yöneldi. Hizbullah'ın ne kadar üst düzey komuta kademesi varsa nokta atış suikastla öldürdü. Bu suikastlarda çağrı cihazını silah olarak kullandı.

Lübnan Hizbullah'ına diz çöktürünce İran'a yöneldi. Hamas Lideri İsmail Haniye'yi İran’da iken vurdu. Farklı zamanlarda İran'a saldırarak İran'ın gücünü iki defa test etti. İran ise bu saldırılara karşı İsrail'e füze göndererek cevap verdim deyip geçiştirdi.

Irak, Mısır, Libya, Lübnan, Suriye dizayn edildikten sonra geriye tam darbe vuracak bir tek İran kalmıştı. Ona da 13 Haziran 2025'de 200 uçakla saldırarak büyük çaplı bir operasyon başlattı. İran hem tepeden hem içten büyük darbe yedi. Ne kadar üst düzey komutanı varsa nokta atış öldürüldü. Bilim adamları hakeza.

Tüm bu içeriden ve yukarıdan saldırılara karşı İran'ın, elinde Telaviv'e füze atmaktan başka elinden bir şey gelmiyor.

Bu savaşta İran yalnız iken İsrail'in arkasında başta ABD olmak üzere İngiltere, Fransa ve Almanya var. İsrail aynı zamanda Irak, Ürdün, belki de Suriye üstlerini ve havaalanlarını kullanıyor.

Bu İsrail-İran savaşı ne zaman biter? İran için ne düşünülüyor? Bunları bilmemiz mümkün değil. Önceki eserlerine bakılırsa İran için rejim değişikliği, iç karışıklık, bölünme ve istikrarsızlık kapıda demektir.

Bu savaşın sonu nasıl olur? İran'ın varlık gösterebilmesi mümkün değil. Kullanılan bu teknolojiye yıllardır ambargo uygulanan İran dayanamadığı gibi Türkiye dahil bölgede hiçbir ülke dayanamaz. Öyle görünüyor ki diğer ülkeler BOP planına boyun eğmişse İran da boyun eğecek. Ama gönüllü ama gönülsüz.

Görünen o ki İsrail'in savaşa dair yaptıkları eski savaşlardan çok farklı. Artık kaba kuvvete dayalı, at sırtında savaş kazanma, güçlü ordu bulundurma dönemleri sona ermiş. Yeni ve farklı teknolojiler kullanıyor. Öldürülmesini istediği kişileri nokta atış suikastla öldürüyor. Çağrı cihazını bile silah olarak kullanıyorsa, yarın bir başkasına neyi kullanır, bunu şimdiden kestirmek mümkün değil. Her türlü istihbarat zaten ellerinde.

Kısaca İsrail eliyle tüm bölge bir başta öbür başa dizayn edildi. Arkasında ABD olduğu müddetçe İsrail'i durduracak bölgede bir devlet ve güç yok. Halihazırda İsrail'den rahat ve huzurlu bir devlet yok. Çünkü kendisini potansiyel tehdit edecek devlet kalmadı.

(İnternethaber) 

Peki, İsrail İran'dan sonra köşesine çekilecek mi? Çekilmeyecek. Çünkü İran'dan sonra sarı öküz hesabı sırada Türkiye var.

Hasılı Büyük Ortadoğu Projesi ABD destekli İsrail eliyle hız kesmeden devam ediyor.

İsrail'i durdurmanın tek yolu, onun kullandığı teknolojiye sahip olmaktan geçiyor. Bu da bizde var mı? Sanmıyorum.

Sözün özü, tahta silah ve tahta kılıçlarla cihat dönemi sona erdi. Devir, düşmanın silahıyla silahlanın sözü gereği günümüz teknolojisine uygun savaşlara kendimizi hazırlamamız gerek. Bir de hamaset ve slogandan uzak durmak lazım. Değilse bölgedeki komşu ülkelerin başına gelen bizim için de kaçınılmazdır.

Güle Oynaya mı, Ağlaya Sızlaya mı?

"Konya Büyükşehir Belediyesi Konya İl Müftülüğü paydaşlığında gerçekleştirilen, "Güle oynaya camiye gel" projesi kapsamında, 1 Ocak 2016-31 Aralık 2016 tarihleri arasında doğan ve başvuru yaptığı camide 30 Haziran-18 Ağustos tarihleri arasında en az kırk gün sabah namazına gelen çocuklara, bisiklet hediye edilecek".

Başvurular 13-23 Haziran tarihleri arasında İnternet üzerinden yapılacak.

Büyükşehir Belediyesi başlattığı bu proje ile "Evlatlarımızı cami ve İbadetle tanıştırarak ibadet alışkanlıklarını küçük yaşlarda kazandırmayı" amaçlamaktadır.

Belediyenin bu projesi 2018 yılından beri her yaz döneminde uygulanmakta.

İlk başladığı yıl yanlış hatırlamıyorsam 7-14 yaş aracılığındaki çocukları kapsamıştı bu proje. Sonraki yıllarda ve bu yıl, 9 yaşındaki çocuklara yönelik bir uygulama.

2018 yılından beri bu proje kapsamında 91 bin bisiklet dağıtılmış. Bu seneki hedefin 100 bini geçmek olduğu belirtilmekte.

Projeye dair bu kısa bilgilendirmenin ardından, 2018 yılından itibaren uygulanmakta olan bu projeye dair kendi görüşümü belirtmek istiyorum.

Kampanya için kırk gün süresinin belirlenmesiyle, bundan muradın, bir işi kırk gün boyunca yapanın o işi bırakamayacağı ve devamlı olacağı düşünülmüş. Buna eyvallah.

Yine aynı şekilde dokuz yaşındaki çocukların seçilmesi ise Hz Muhammed'in "Çocuklarınızı yedi yaşına geldiği zaman namaza başlatın. Dokuz yaşına geldikleri halde namaza başlamadılarsa..." sözüyle, çocukları küçük yaşta namaza alıştırma gözetilmiş.

Proje ile çocuklarımıza ibadet alışkanlığı kazandırmak amaçlandığına göre 2018 yılından beri uygulanmakta olan bu projede başarıya ulaşıldığına dair elde bir veri var mı? Mesela 40 gün boyunca sabah namazına gelip bisiklet almaya hak kazanan kaç çocuk namaza devam ediyor? İmamlardan ve camiye devam eden cemaatten duyduğumuza göre bisiklet hediyesinin ardından camiye devam eden çocuk yok. Durum bu iken niçin bu projede ısrar ediliyor? Aynı yöntemi yedi yıldır uygulayarak farklı sonuç beklemek ne derece doğru?

Belediye ve İl Müftülüğü, sabah namazı dışında bir başka projeye imza atmayı düşünmüyor mu? Niçin sadece namaz niçin sadece sabah namazı niçin sadece bisiklet? Niçin kitap okuma alışkanlığına yönelik bir projeye öncülük edilmez? Mesela 40 gün boyunca Konya'daki kütüphanelere gelip günde bir saat kitap okuyan çocuklara hediye kampanyası yapılabilir. Çünkü bu toplumun cami ve namaz ihmali dışında okuma sorunu da var. Kitap okuma projesi mutlaka düşünülüp hayata geçirilmeli.

Diyelim ki namaz önceliğimiz. Ağaç yaş iken eğilir misali çocuklarımızı önce namaza başlatalım. İyi, güzel de niçin sabah namazı? Mübarekler, sabah namazı dediğiniz namaz, kişiye hele çocuğa en zor gelen namaz. Gecelerin kısa olduğu, herkeste uyku probleminin olduğu, kişinin uykuyu alamadığı bir mevsim. Amacımız çocuğu namaza başlatmak mı? Çocuğa illallah dedirtmek mi? Bu ne demek biliyor musunuz? Sen misin bisiklet isteyen? Gör o zaman Hanya'yı Konya'yı demek. Madem çocuklarımızı namaza başlatacağız. En kolay vakitlerden başlatmak daha pedagojik olmaz mı? Mesela öğle, ikindi ve akşam namazına çocuk bir başına gidebilir. Caminin etrafında veya mahallesinde oyun oynayan çocuk ezanı duyar duymaz oynamayı bırakır, koşar abdest alır, namaza gider. Hem de güle oynaya yapar bunu. Gördüğünüz gibi bir vakit yerine üç vakit namaz kıldırabiliriz çocuklara. Çocuklar bu vakitlerde kıldığı namazda zorlanmaz. Çocuk bu üç vakit camiye gitmek için anne, baba, ağabey ve ablaya ihtiyaç hissetmez. Uyku problemi olmaz. Halbuki sabah namazı öyle mi? Bir defa sabahın köründe, zifiri karanlıkta hiçbir çocuk yanında aileden biri olmadan camiye gidemez. Gitse de aile salmaz.

Çocuğu namaza başlatmak ve ona ödül olarak bisiklet vermek için seçilen bu sabah namazı, matematiğe yeni başlayan, daha çarpım tablosu ve dört işlemi bilmeyen çocuğa trigonometri ve karekök öğretmeye benzer. Halbuki matematik ve diğer derslerde kolaydan zora doğru bir seyir izlenir. Pedagojiye uygun olan da budur.

Tüm bunlardan geçtim. Projenin başlığı olarak seçilen "Güle oynaya sabah namazına gel" sloganına gelelim. Büyükler bile sabah namazına giderken yarı uykulu gider. Yani güle oynaya camiye gitmez. Değil ki dokuz yaşındaki ana kuzusu bir çocuk güle oynaya sabah namazına gitsin. Olsa olsa anne babası güç bela uykudan uyandırır. Yarı uykulu camiye gider. Yani camiye giderken güle oynaya gitmez. Gitse gitse ağlaya sızlaya gider. Bu tespitime, geçmişte bisiklet projesine katılan torununu sabah namazına götüren bir dede hak verdi: "Torunum camide başını dizime koydu. Uyumaya başladı. Ayıp olur, kalk diye uyandırdım" dedi. Kısaca namaza özellikle sabah namazına güle oynaya gidilmez. Öğle, ikindi ve akşam namazları için belki güle oynaya düşünülebilir.

Verilen hediyeye gelince. Bisiklet kullanmayı yaygınlaştırmak için güzel bir hediye. Konya bisiklet sürmeye de en uygun şehirlerden biri.

Bisikletlerin sponsoru büyük bir ihtimalle Büyükşehir Belediyesi. Belediye de projeye dahil olan çocuk sayısı kadar bisiklet temin etmek zorunda. Bunu temin için öyle zannediyorum, bisikletleri ihale ile almaktadır. En uygun teklifi verenden satın almakta. Eğer böyle ise satıştan sadece bir veya birkaç firma faydalanır. Halbuki şehirde toptan ve perakende bisiklet satışı yapan çok sayıda satıcı vardır. Bu satıştan tüm esnafın faydalanmasında yarar görüyorum. Bunun için ihalede en uygun teklif verilen bisiklet fiyatı ailenin hesabına yatırılabilir ya da bisiklet çeki vererek bu kampanyaya katılan ne kadar esnaf varsa vatandaş dilediğinden bisiklet alabilir. Böylece şehirdeki tüm bisiklet sektörü gözetilmiş olur.

Bir diğer husus, binlerce bisiklet belediyeye ek maliyet getirir. Bu sponsorluğu, belediyenin üstlenmesinden ziyade başka STK'ler, dernekler ve yardım kuruluşları üstlenebilir. Konya Müftülüğü Bisikletlerin temini için cuma namazı sonrası yardım sergisi açabilir. Hayırseverlerden yardım toplanabilir. İsterim ki kamu bu işe sponsor olmasın. Kamu, kurum ve kuruluşları, kaynaklarını belediyenin asli görevlerine ayırabilir.

Bu konuda daha önce birkaç defa yazı yazmıştım. Yılda bir bu proje tekrar gündeme gelince yeniden ele almak istedim. Niyetim, pişmiş aşa su katmak değil. Temenni ederim ki proje başarılı olur, amaçlanan hedefe ulaşılır.